شعر

تا که از خود بگذارم اثری

تا که روحم با خواندن آن شاد شود

                                       اما

        نه به دست دارم قلمی

      نه به دل دارم شوقی

      نه در اندیشه ی روحم هستم

من قلم را برداشتم

                     من در آن یافت نکردم شعری

                    و نه حبی کلماتی مبهم

کاش می شد آنچه در اندیشه ی من میگذرد قافیه داشت

تا که ار خواندنشان در ذهنم بسرایم شعری

                                        افسوس چون به کار قلمم آیند بی سر و قافیه اند.