یاد......

یادم از روزه سیه می آید و جای نموری

در میان جنگل بسیار دوری.

آخر فصل زمستان بود ویکسر هر کجا در زیر باران بود.

مثل اینکه هر چه کز کرده به جای

برنمی آید صدایی.

صف بیاراییده از هر سو تمشک تیعدار وکرده

جای دنجی را.

یاد آن روز صفا بخشان!

مثل اینکه کنده بودم تن از هر چیز

من شدم از روی این بام سیه

سوی آن خلوت گل آویز

تا گذرم گوشه ای از قلب خود را اندر آنجا

تا از ؟آنجا گوشه ای از دلربای خلوت غمناک روزی را

آورم با خود.

آه!می گویند چون بگذشت روزی

بگذرد هر چیز با آن روز.

باز می گوید خوابی هست کار زندگانی

زان نباید یاد کردن

خاطر خود را بی سبب ناشاد کردن.

بر خلاف یاوه یمردم

پیش چشم من ولیکن

نگذرد چیزی بدون سوز

می کشم تصویر آنرا

یاد من می آید از آن روز!

موزیک به روز...